 |
| Foto de nuovasdalpraina.blogspot.com.es |
O dicionario da Real Academia da Lingua galega
define ao albardeiro como a persoa que fai, vende ou arranxa albardas. Falamos
por tanto dun oficio ambulante, como tantos, no que o artesán, cargado cos seus
aparellos e materiais, trataba de se gañar a vida fabricando os útiles
necesarios para o traballo coas bestas, como albardas, albardóns, alforxas,
monturas e cabezadas, entre outros.
Para realizar unha
albarda precisábase algún tecido, como lona ou lienzo, palla, coiro, ferro,
agullas, fío groso, un carrete de cera e unha táboa.
As distintas pezas
realizábanse seguindo un molde, que se empregaba para cortar as fundas de
coiro. Unha vez cortadas, cosíanse e
enchíanse de palla de centeo ben extendida e recosíanse por baixo. Despois,
púñase o arco, que era un armazón de ferro, que se recosía á palla, cubríndoo
con unha pouca palla de novo, que se
tapaba con coiro, normalmente de pel de porco, cabalo ou becerro. Por fin, facíase o estambrado, que consistía
en coser á albarda unhas almofadas por diante e por detrás.
Unha albarda tardaba en
facerse un ou dous días.
A albarda galega
caracterízase por ser máis longa e ter uns brazos por detrás,
era levantada por diante, e, normalmente, non levaba ferros, só palla. Era de
gran utilidade para o transporte de olas.
Que me dicides, coñecedes a algún albardeiro?
No hay comentarios:
Publicar un comentario