CAMINO PRIMITIVO

Cando se descubriu a tumba do Apóstol, a través da bonita historia ou lenda que quedou para a posterioridade, o primeiro que tivo coñecemento do descubrimento foi o que por aquel entón era Rei Asturiano Alfonso II o Casto, sendo tamén o primeiro monarca en peregrinar, tomando o camiño que discorre polo interior de Asturias cara Lugo e máis tarde cara a capital Compostelá.
Esta ruta é primitiva, dura e escabrosa, pero conta cunha impresionante ruta, con belos paisaxes, consérvanse con todo o seu encanto, salvando as puntuais modificación que as infraestructuras modernas obrigan a efectuar.

O final da mesma, xa moi cerca de Santiago de Compostela fúndese coa gran ruta de peregrinación como é o Camiño Francés.
Podemos asegurar que o paso de peregrinos por un sinfín de encantadores rincón, aldeas, e distintas localidades como a milenaria que é Lugo, convierten esta peregrinación nunha das máis interesantes e emblemáticas.
Conta de 13 etapas

http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/primitivo/

PESCADITOS

BACALLAU Á BRASA

INGREDIENTES

1 anaco de bacallau por persoa
1 cebola
Aceite de oliva
Vinagre
Para acompañar: 
1 pataca mediana por persoa
Pemento vermello
Cebola
Aceite de oliva

PREPARACIÓN

Importante facer unhas boas brasas, neste caso con ramas de vide e carozos de millo.

Untar ben o bacallau con aceite de oliva.

Cando as brasas esten listas pomos o bacallau a asar, dandole a volta para que se faga polos dous lados, o punto de asado é a gusto do comensal

Para acompañar facemos unhas patacas ao pobre: pomos a quentar unha tixola con abundante aceite de oliva.

Cando este quente engadimos as patacas cortadas en rodas finas, a cebola picada e o pemento vermello cortado en tiras.

Freimos ben e cando esten listas sacámolas a un prato que poremos inclinado para que escurran ben o aceite que poidan ter.

Cando o bacallau este asado o emplatamos, e por encima pómoslle cebola cortada, un chorrito de aceite de oliva e unhas pingas de vinagre e o acompañamos coas patacas.

PASEANDO POR

CASTROVERDE

Castroverde é un municipio da provincia de Lugo en Galicia, (España). Pertence á comarca de Lugo. 

O territorio constitúe unha zona de transición entre a meseta luguesa e as Serras Orientais, de maneira que o terreo vai gañando altura cara ao leste coas Serras de Moneiro, Ou Miradoiro (cunha altura de 1.034 m en Pradairo), Puñago e A Baqueriza (cunha altura de 836 m).

Son numerosos os regatos que baixan destes montes, vertiéndose nos ríos Guimarás, Azúmara, Romeán, Outeiro e Tórdea, todos eles afluentes do Miño.

O clima é oceánico con matices continentais, cunha oscilación térmica de até 

13 °C entre temperaturas invernais relativamente baixas (5,6 °C de media en xaneiro) e máis suaves no verán (17,7 °C de media). Ao longo do inverno adoitan producirse fortes xeadas na localidade. O nivel de precipitación sitúase ao redor dos 1.000 mm anuais.

MONUMENTOS PARA VISITAR

Torre de Homenaxe ou Fortaleza do século XIV, coñecido como o Castelo de Castroverde. O Castelo de Castroverde é un castelo situado no concello de Castroverde. A antiga fortaleza do século XIV, pertenceu a D. Álvaro Pérez Osorio duque de Aguiar e conde de Villalobos por doazón de Henrique II. Un século máis tarde D. Sancho Sancho Sánchez de Ulloa, conde de Monterrei, apoderouse do castelo que a súa morte herda dona Isabel de Castro, curmá de D. Sancho. Xa no século XVI, D. Lope Osorio de Moscoso da casa de Altamira comprou o castelo, a vila e as terras. Actualmente é propiedade persoal.

Pazos como o de Vilabade. Na Alta Idade Media existía un Mosteiro Franciscano en Vilabade e, dada a súa situación no Primeiro Camiño de Santiago denominado Camiño Astur-Galaico ou Camiño Lanuxe, foi un lugar de peregrinación de gran significado histórico. Do citado mosteiro subsistía no s. XIV a súa igrexa cuxa Encomenda concédeselle en 1.328 a D. Pedro Fernández de Castro.

Igrexa de Sta. María de Vilabade, tamén coñecida como a Catedral de Castroverde, A igrexa, de estilo gótico, foi mandada constuir por Fernando de Castro, da casa dos Condes de Lemos, no ano 1457. Adherida ao templo pola súa banda sur edificaríase tamén un mosteiro franciscano do que non se conserva ningún resto. Precede o frontis da igrexa un pórtico renacentista de cincoarcos e frontón triangular, mandado edificar por Diego Osorio Escobar e Chamas, Arcebispo de Poboa de México, Vicerrey e Capitán Xeral daquel país. No seu interior conserva un interesante conxunto escultórico barroco, do século XVII, con pezas moi importantes: Unha talla de Santa María, sedente e giratoria, San José, San Juan Bautista e Santiago Matamoros. Nos retablos barrocos laterais: A Dolorosa, San Juan Bautista, a Inmaculada, Santa Bárbara, Santa Catalina de Alexandría e Santa Lucía. Na sacristía, un Cristo gótico popular, do século XVI, de descendimiento articulado. É unha das igrexas máis fermosas no seu xénero en Galicia. Está no Camiño Primitivo a Santiago de Compostela. Foi declarada Monumento Histórico - Artístico Nacional no ano 1979. Á beira da igrexa está o pazo, que a mediados do século XVII foi mandado construír por Diego Osorio Escobar e Chamas para o seu retiro e descanso.

A un quilómetro de Vilabade, na saia da serra de Pradoiro-A Baqueriza, atópase a Hermita da nosa Señora da Carmen. Nesta ermida ten a súa sede a Confraría da Carmen, fundada en 1707 por Juan Montenegro Páramo e Neira e a súa esposa dona Isabel Osorio e Ulloa. A confraría ten actualemente 1712 confrades.

Pazo de Pena, en cal actualmente se atopa á venda, debido á súa deteriori e á espera de que alguén o restaure.

Pazo de Cellán de Mosteiro.

Cova da Valiña, é o único xacemento no que está representado o inicio do PaleolíticoSuperior en Galicia é a Cova da Valiña, en Castroverde (Lugo). Descubrimento casualmente durante traballos de extracción de pedra calcaria para a obtención de cal, foi dada a coñecer por Vázquez Seijas en 1965, xunto coas pedras e ósos (entre os que figuraba unha punta de azagaia, que documenta a actividade de caza con este instrumento típico do Paleolítico Superior) recollidos no momento do seu descubrimento.

CAMIÑO DO NORTE

Esta vía é tan antiga como o Camiño Francés, os reis europeos da Idade Media inclinábanse por ela para chegar a Santiago.

Conforme avanzou a Reconquista e os terreos do sus recuperaron a paz, o Camiño do Norte cedeu pouco a pouco protagonismo. Durante séculos apenas foi empregada polos peregrinos, sen embargo, o renacer do peregrinar a Santiago volveulle dar a súa importancia como ruta e comeza a ser de novo moi popular. A distancia que recorre é a segunda máis longa, por detrás da Vía da Prata. A paisaxe e o terreo convértena nunha opción moi especial, pero por contra, a rede de aloxamentos peregrinos é escasa, aínda que hai alberguesen todo o recorrido e está moi ben sinalizado.

Los Caminos del Norte. (galicias.com)

ITINERARIO

A primeira frecha amarela, que indica o inicio do camiño atópase en Hendaya, na Ponte de Santiago. Xusto no límite fronterizo con Francia.

O camiño transcorre durante a maior parte pela costa ou próxima a ela, é un trazado algo máis duro que o camiño Francés pero cunhas paisaxes moi fermosas onde destaca a cor verde e fúndese coa cor do mar. É unha experiencia con máis contacto coa natureza, á vez que se coñecen agradables e pequenos pobos con xente amable e acolledora.

Consta de 800 km que se reparten en 34 etapas para facelas camiñando.

SAE O SOL

NARÓN

Narón é un municipio español, situado ao noroeste da provincia da Coruña (Galicia). Pertence á comarca de Ferrol. Segundo o INE, a súa poboación empadroada en 2013 era de 39 450 habitantes.

Narón sitúase no oito municipios máis poboados de Galicia, sendo a cuarta cidade na provincia da Coruña despois do tres cidades quizais máis coñecidas (A Coruña, Santiago de Compostela, e Ferrol).

É un municipio mixto, con sete parroquias eminentemente rurais nas que viven menos da cuarta parte da poboación e cun núcleo urbano de máis de 30.000 habitantes[cita requirida] formado polos barrios da Gándara, A Solaina, O Alto do Castiñeiro, Piñeiros, O Couto, Freixeiro e Jubia, destacando pola súa poboación o catro primeiros.

As construcións do seu núcleo urbano son esencialmente de finais do século XX e actuais, pero dentro dos límites do municipio pódense ver algúns edificios históricos como o mosteiro de San Martín de Jubia (probablemente anterior ao século XII na súa orixe) ou os muíños fluviais e de mareas do século XVIII a beiras das dúas principais concas fluviais do termo municipal: o Río Grande de Jubia e o Río Freixeiro.

Desde o punto de vista turístico e de lecer, os seus principais atractivos son:

Muíño de Pedroso e a súa área de descanso, a beiras do río Jubia na parroquia de Pedroso.

Paseo marítimo de Jubia, entre os muíños de Jubia e As Aceas, un dos poucos conservados en Galicia que funcionaban coa forza das mareas.

Igrexa e Mosteiro de San Martín de Jubia, de arte románico con engadidos do barroco galego dos séculos XVII e XVIII. Declarados ben de interese cultural.

Tramos do Camiño Peregrino a San Andrés de Teixido e do Camiño Inglés a Santiago de Compostela.

Aldea Nova, parque temático e educativo sobre o mundo do rural en Galicia situado na parroquia de Sedes.

Pazo Libunca, construción civil de principios do século XX con elementos da arquitectura indiana e modernista situado no lugar de Pena de Embade, entre as parroquias de San Julián de Narón e Castro. Actualmente funciona como establecemento hostaleiro de 5 estrelas.

Zonas de lecer nocturno ao redor da Estrada de Castela, nos barrios de Piñeiros e Jubia, e en torno ao Centro Comercial e de Lecer Dolce Vita Odeón e ao Polígono da Gándara, no barrio da Gándara.

Cantiis e calas na parroquia do Val que forman parte do LIC Costa Ártabra (Rede Natura 2000).

CHOCOLATE

TARTA DA AVOA

INGREDIENTES

- 200 gramos de galletas
- Leite enteiro, a suficiente para mollar as galletas
- Azucre
- 2 ovos grandes
- 1 tableta de chocolate
- 1 sobre para facer natillas
- Leite para as natillas, segundo instrucións
- Manteiga, uns 50 gramos

ELABORACIÓN:

Empezaremos a preparar esta rica torta fundindo o chocolate e deixándoo arrefriar antes de utilizalo. Podes fundilo no microondas ou ben a lume lento nun cazo ou empregando o baño maría, como prefiras, pero ten coidado de facelo lentamente para que non se pegue nin se queime. 

Doutra banda imos facer as natillas, que podes preparalas de forma caseira, ou ben empregando un sobre dos que se compran nos supermercados. Se usas esta segunda opción, le as indicacións que veñen no sobre para saber que cantidade de leite empregar. Unha vez preparadas, nese mesmo recipiente vertemos o chocolate fundido e a manteiga, e mesturamos todo o mellor posible. 

Doutra banda imos separar as claras das xemas de dous ovos. As xemas ímolas a engadir á mestura anterior, volvendo mesturar ben para que se integren xunto ao resto de ingredientes. As claras batémolas a piques de neve, e cando estean listas agregámolas á mestura e removemos de novo, con suavidade neste caso. 

Nun recipiente amplo imos botar o leite e o azucre, e imos removelo para que se derrita o azucre. Aí iremos remojando un pouco as galletas, que se humedezan pero sen chegar a empaparse, xa que non queremos que rompan. 

Imos colocar esas galletas nun molde forrado con papel de aluminio, ou ben usamos un molde desmoldable, para facilitarnos o paso final antes de servila. É interesante empregar un molde redondo se usas galletas redondas, ou ben rectangular se usas galletas desa forma. Se quedan ocos baleiros entre galletas, debes enchelos con anacos de galletas. 

Sobre as galletas imos botar unha capa da mestura de natillas e chocolate, que a cubra ben. Despois colocamos outra quenda de galletas humedecidas, e despois outra capa de natillas chocolateadas, así até acabar nunha capa de natillas e chocolate. Deixamos na neveira até o día seguinte para que a torta cállese, e para servir desmoldamos o molde ou ben sacamos co papel de aluminio, con coidado de non rompela. 

NA CORUÑA

Na provincia da Coruña, dentro da Comunidade Autónoma de Galicia, áchase integrado o municipio de Carnota, na zona occidental da mesma, localidade costeira aínda que situada a uns 700 metros sobre o nivel do mar. Demográficamente, parece ser que as estatísticas mostras un descenso paulatino da súa poboación, con preto de 5.015 habitantes en 2007 e 4.950 para 2008. Non obstantes, o gran atractivo natural da zona atrae o turismo rural na zona, que dinamiza e impulsa o municipio no verán especialmente. O municipio de Carnota áchase constituído por cinco entidades parroquiais, as cales teñen baixo o seu goberno preto de 52 núcleos de poboación. Estas localidades repártense, pois, entre as parroquias de: Ou Pindo, San Mamede, Carnota, Lira e Lariño.

Monumentos e lugares de interese

Os principais atractivos do municipio cóntanse entre igrexas e ermidas, ademais dos vestixios medievais e o interese paisaxístico da zona:

Visita aos xacementos prehistóricos de Laxe, no Descansadeiro.

Visita ao castro de Mallou, de época celta, con construcións típicas e murallas, parcialmente en ruínas.

Visita ao Monte Pindo, de gran valor natural.

A igrexa parroquial de Santa Comba de Carnota, que data do século XVIII.

Visita ao Hórreo de Lira, de gran valor e interese

Visita ao Hórreo de Carnota.

Festas e tradicións

A festa do Entroido que se celebra tres días antes á chegada da Coresma. Festa de interese turístico e orixe medieval.

A festa de San Xoán, que ten lugar o 23 de xuño, onde a tradición da súa xente e as súas constumbres non poden pasar desapercibidos.

A festa de San Clemenzo, celebrada durante o segundo fin de semana de agosto.