SÁBADO DE MULLERES.....EN XINZO DE LIMIA

Este sábado celébrase en Xinzo de Limia o día das mulleres. 
Esta noite só está permitido que saían as mulleres (e algún home disfrazado de muller tampouco pode resistir a tentación) cos seus mellores disfraces. 
Reúnense todas para cenar nos restaurantes da vila para logo continuar a festa ata altas horas da mañan.

foto de "La Región"

E o vindeiro xoves día 4 de febreiro, será o día de comadres, que nesta ocasión a festa mais grande virá da man de outra gran vila ourensán, Verín.

Alí concéntrase unha das festas do Entroido ourensán por excelencia, onde o xoves de comadres ninguén se resiste sen ir a formar parte desta gran noite, mulleres vidas de todos os sitios, e homes disfrazados de muller divírtense bailando, rindo e compartindo momentos inolvidables do Entroido que está a piques de celebrar os grandes días, pois este xoves é a porta que se abre para transformar o triángulo máxico de Ourense (Laza, Verín e Xinzo) nas vilas do cambio, onde todo por uns días é diferente, onde todo está permitido cando sexa con respecto, e onde cada quen adoita ser a persoaxe que máis graza lle fai.

Non deixes de acudir..... a festa está garantida!!!!!!!!!!!!!! 

DOMINGO OLEIRO

O pasado domingo Xinzo de Limia celebrou o domingo oleiro e a verdade e que foi un día espectacular, o tempo acompañou, a xente puxo o sorriso e o concello puxo un elemento moi importante, as olas.
Estas olas son feitas unicamente para este día, e xúntanse entorno a unhas 300.
Os participantes póñense formando unha roda e as olas iranse pasando de uns aos outros, tendo en conta que algunha leva auga ou fariña, e que non debe tampouco caer o chan, pois senón a ese que lle cae di a tradición que debe invitar a unha ronda de viño.

A festa non decaeu en todo o día e as charangas tocaron polas rúas e na praza Maior para amenizar de novo un domingo moi entroideiro na vila ourensán.

foto de "Faro de Vigo"

foto de "La voz de Galicia"

De parque natural...

IMOS AO PARQUE NATURAL DAS DUNAS DE CORRUBEDO...

No  municipio de SANTA UXIA DE RIBEIRA (A Coruña), entre a ría de Arousa e a ría de Muros e Noia, no extremo occidental da península de Barbanza, atópase o Parque Natural das Dunas de Corrubedo. Un espazo natural protexido de 1.000 ha de superficie onde concorren zonas dunares (4km de dunas), praias paradisíacas, lagoas de auga doce e de auga salgada, marismas  e unha gran variedade de fauna (mamíferos, réptiles e sobre todo aves) e flora (varias endémicas) da costa galega, así como restos megalíticos.

As súas dunas e lagoas, foron incluídas en 1993 na lista do Convenio sobre Humidais de Importancia Internacional. Está catalogado como Lugar de Importancia Comunitaria desde 2001, estendéndose a súa área até o arquipélago de Sálvora (Illas Atlánticas) e outros illotes da ria de Arousa como os Sagres; cara ao norte chega ao costeiro castro prerromano de Baroña.

Os primeiros asentamentos humanos deixaron as súas pegadas e restos por esta zona de Galiciarepresentan un valor engadido á súa importancia patrimonial.

O dólmen de Axeitos -uno dos símbolos de Megalitismo de Galicia-, o petróglifo da Pedra dás Cabras e restos da cultura castrexa como o Facho ou Tahume, xunto cos numerosos muíños son tamén atractivos de interese.

O principal atractivo do Parque Natural é a DUNA MÓBIL, única en Galicia, que ten unha extensión de máis de 1 quilómetro de lonxitude, 250 metros de anchura e unha altura de 20 metros; hai unha rede de camiños para non invadir a zona dunar e pasarelas que ensinan o lugar do modo máis completo.

Tamén son de gran interese a lagoa de auga doce de Vixán que naceu ao pecharse unha frecha arenosa que a separou do mar, limitando así os achegues de auga a varios arroios, e a lagoa salobre de Carregal, que mantén a comunicación co mar e por iso as súas augas teñen maior salinidade.

Fauna:

Na zona de Corrubedo existen unhas 10 especies de anfibios, que veñen ser o 70% das de Galicia. Entre eles o escasísimo sapo de esporas, a ra verde ou o sapiño pinto. En canto aos réptiles hai unhas 14 especies que van desde cóbralas de colar, á víbora de Seoane, endémica en Galicia, pasando polo lagarto das silveiras ou a salamandra.

Os censos de aves acuáticas invernantes efectuados nos últimos anos proporcionan unha media de 2.300 individuos reunidos en máis de 35 especies. Algunhas tan escasas como o chorlitejo patinegro  que chega na primavera para aniñar entre os montes de area, Nutria en Dunas de Corrubedosiendo unhas das especies máis beneficiadas pola protección oficial da zona, e contando Corrubedo probablemente coa mellor poboación desta pequena limícola de toda Galicia; conviven con chorlitos, andarríos, ostreros, zarapitos, agullas, na praia e chairas de lodo; ánades, porrones, fochas, garzas, cercetas, somormujos, nas masas de auga.

Non é infrecuente observar aves mariñas de paso como corvos mariños, alcatraces e negrones.

En canto a mamíferos, as especies máis destacadas son as nutrias que habitan nas partes altas da marisma, raposos que teñen un bo número de tobos no parque, ratas de auga e ourizos.

Flora:

Podemos atopar até 247 clases de vexetais moitos dos cales están perfectamente adaptados á aridez e inestabilidade do terreo arenoso como o Silybum marianum  outras adaptadas á auga Arundo donax, . Outros vexetais son endémicos do noroeste peninsular e algún deles  en perigo de extinción, como o scirpus pungens(escirpo pinchudo) ou a Linaria arenaria.

Praias:

A praia do Parque Natural é en realidade un grupo de cinco praias consecutivas: a máis longa é a Praia Lagoa de preto de tres quilómetros de longo e unha anchura de 30 metros (ocupación media, area branca e fina, ventosa e ondada moderada). Tamén podemos gozar da praia de Prado, en Ribeira (area branca e fina, augas tranquilas, recomendable para a pesca con cana), a praia de Castro (Castañeiras) recomendable para a pesca submarina e o windsurf.

Rutas:

No mapa que che dan no centro de información veñen todos os camiños e carreiros moi ben sinalizados. Son rutas de baixa dificultade, fáciles para todas as familias; a maioría transcorren sobre pasarelas de madeira. Existe a posibilidade de facer rutas guiadas polo persoal do Parque Natural.

O tres rutas do Parque son:

Camiño da auga: percorrido 3km, 1,5h. Chega até a lagoa de auga doce de Vixán (alimentada polo arroio do Vilar) e os restos dun castro en Porto Baixo.

Camiño do mar: percorrido 6km, 3h. Lévanos á lagoa salobre de Carrexal onde verte as súas augas o río Longo e os arroios Sanchanás e Serves.

Camiño do vento: percorrido 5km, 2,5h. Iníciase desde a caseta de información do parking de Olveira A praia do Vilar (a zona non nudista) dispón de aparcadoiro, restaurante, mesas para merendar, baños, duchas e está vixiada por socorristas.é unha ruta circular que nos leva á gran duna móbil.

É interesante subir ao Miradoiro dá Pedra dá Rá (o Miradoiro de Pedra da Ra), desde onde se pode contemplar desde o alto toda a extensión do Parque Natural das Dunas de Corrubedo, os pobos da costa e, se o día está despexado, a ría de Arousa

Se tes oportunidade, podes visitar o Faro de Corrubedo, construído no ano 1.853 nun enclave privilexiado, onde o mar rompe con toda o seu bravura e desde o que se poden divisar as luces dos faros de Finisterre e das Illas Cíes.

RECEITA DE PEMENTOS RECHEOS

INGREDIENTES

• 6 Pementos de piquillo
• 500 gramos Grelos
• 12 Gambas
• 3 culleradas de Fariña
• 2 Ovos
• Sal
• Pementa
• 1 Allo
• 400 ml Leite
• 1 Pemento grande
• 1 Cebola
• Aceite

ELABORACIÓN

O primeiro paso é cocer os grelos e as gambas, en potas diferentes. Cando estean listos, cortamos os grelos en pedacitos, e pómolos nunha tixola cun chorrito de aceite, un dente de allo cortado en láminas e as gambas.

Cando estea todo rehogado, incorporámoslle a fariña. Pouco despois, engadímoslle leite para preparar a salsa bechamel. Teremos que remover continuamente até conseguir a textura adecuada. Cando o teñamos listo, deixámolo arrefriar.

Despois, enchemos os pementos de piquillo e pasámolos por fariña e ovo para pasalos pola tixola.

Para acompañalos, é unha boa idea facer unha salsa con cebola e pemento. Tras cortar ambos os en pedacitos, os pochamos nunha tixola para despois pasarlles pola batidora. Vaille tan ben aos pementos recheos! 

 

HOXE IMOS A...

CARA GUITIRIZ

A pesar de que os primeiros poboadores de orixe celta e os romanos sabían acerca das propiedades terapéuticas das fontes termais, só coa chegada dos suevos tras o afundimento do Imperio romano a localidade empezou a cobrar notoriedade. O nome "Guitiriz" procede de "Witirici", (en referencia a Witiricus, un señor da guerra Suevo).

No século XIV a totalidade da comarca Terra Chaira, incluíndo Guitiriz e o seu capital, Villalba, pasaron a ser parte dos dominios de Fernán Pérez de Andrade, en cuxa familia pasarían a ser os primeiros Condes de Villalba durante o reinado dos Reis Católicos.

En Guitiriz atópase a fortificación medieval do Castelo de Parga, da que só se conserva unha torre.

O pobo conta cunha importante e mítica banda municipal que desde as súas orixes até os nosos días leva a cultura musical guitiricense por todo Galicia, caracterizando así a Guitiriz como un pobo de antiquísima e enorme tradición musical.

Na localidade guitiricense de Pardiñas celébrase anualmente un dos festivais folk máis importantes a nivel nacional, o "Festival Internacional Folk de Pardiñas". É o festival de música folk máis antigo de Galicia, por diante do de Ortigueira.

DE RUTA...

A Ruta da auga de Guitiriz é un percorrido de case 20 Km pero de escasa dificultade que transcorre practicamente paralelo ao curso dos ríos Parga e Ladroil e que permite enlazar o camiño norte de Santiago co tres principais fontes de augas medicinais de Guitiriz: a fonte de Valdovín (Parga), a fonte de Vos Santos ou San Xoán (Lagostelle) e a fonte de Santo Domingo (Pardiñas).

A ruta (que non é circular) comeza en San Alberte, na parroquia de Sambreixo. O punto de partida é un bucólico paraxe onde destaca a ponte romana e a ermida de San Alberte, unha fermosa capela gótica perfectamente conservada, baixo a sombra da arboleda que se aliña a beiras do río Parga.

O primeiro tramo da ruta entre San Alberte e Valdovín, ten unha lonxitude de 4,65 Km, destacando pola súa frondosa vexetación de ribeira e a beleza do curso da auga e dos pequenos núcleos de poboación que cruza (Piteiros, Prado) até chegar á fonte de Valdovín, nunha contorna natural acondicionado como área recreativa e merendero.

Ao longo do percorrido, as cristalinas augas do río Parga entrecrúzanse con pequenos illotes formados na canle do río, abríndose de cando en vez en amplos recodos, que simulan piscinas naturais, xunto a pequenos saltos de auga que permitiron o aproveitamento do curso da auga para mover as rodas dos muíños que nos atoparemos durante o camiño.

En pouco máis dun 1,4 Km chégase ao pobo de Parga onde, a beiras do río que leva o  mesmo nome, atópase unha gran carballeira acondicionada como área recreativa.

A ruta continúa até a confluencia dos ríos Parga e Ladroil, cruza a ponte de Montemeá  e  tras camiñar 7,7 Km chega a outro dos puntos emblemáticos de Guitiriz: a fonte dos Santos ou de San Xoán, xunto ao Gran Balneario  de Guitiriz, pasando tamén pola área recreativa de Langostelle, pegada ao encoro que abastece á localidade de Guitiriz.

O terceiro e último tramo deste longo carreiro ten unha lonxitude de 6,9 Km. Parte do Balneario de Guitiriz, cruza a capital municipal e en apenas 1,5 Km chega á área natural de Sete Muíños.  Apenas 5 Km despois a "Ruta da auga de Guitiriz" chega ao seu fin, xunto á fonte de Santo Domingo, na contorna do balneario de Pardiñas, baixo un robledal.

RICO RICO...

VIEIRAS

INGREDIENTES

• 6 Vieiras
• 300 gr de xamón ibérico
• 6 culleradas de sofrito de tomate
• 2 cebolas grandes
• 1 copa de viño branco
• Pan raiado

PREPARACIÓN

Cortamos a cebola en anacos pequenos e finos; a pochamos, seguidamente engadimos o xamón cortado en tacos pequenos, despois de estar 10 minutos, botamos o sofrito de tomate e despois de que o mezclemos ben, engadimos o viño e deixamos outros 10 minutos.

Mentres, precalentamos o forno a 180 graos, botamos a mezcla anterior nas vierias e espolvoreamos pan raiado sobre elas, temolas no forno 15 minutos até que se doren. 

UNHA DE REFRÁNS...

"O San Antón verdadeiro, o dezasete de xaneiro"

Son moitos os santos importantes no calendario, pero San Antón é un dos máis famosos, e son moitas as vilas que o celebran.

Por exemplo no Castro, en Vigo, miles de persoas acoden para bendecir aos seus animais, cunha festa que aló se celebra.

"Xaneiro, xeadeiro; febreiro, verceiro; marzo, airoso; abril, chuvioso; maio, pardo; san Xoán, claro, valen máis estes meses cas súas mulas co seu carro"

Como estamos comezando o ano son mitos os refráns que fan alusión a todos os meses ou partes deles, así que se coñeces algún, podes deixalo en comentarios. Anímate!!!

ENTROIDO

Este fin de semana comezou o Entroido mais longo de Galicia o Entroido de Xinzo de Limia, declarado como festa de interese turístico nacional.
O sábado deu o pistoletazo de saída coa celebración do petardazo, que aínda que non era habitual neste entorilo este ano así se fixo e foron moitos os que decidiron estar alí.

As 00,00 do domingo fíxose a conta atrás na praza Carlos Casares de Xinzo de Limia, para dar comezo así co novo Entroido 2016.
A continuación as charangas e as batucas inundaron a vila para amenizar as rúas.
O domingo, como xa é habitual celébrase o 1º domingo deste particular entroido onde o elemento importante será a fariña. Este día é coñecido como domingo fareleiro, e o que está claro e que se te asomas ata a vila hoxe non podes acudir coa roupa nova, porque vas saír máis branco ca un panadeiro.
Todo o mundo enfundado nos disfraces e ben ataviado con gafas protectoras, gorros e demáis, serán a indumentaria adecuada para que non suframos pola roupa, e podamos recibir toda a fariña que nos boten enriba e mesmo a que nós botemos aos contrincantes.
Se algo se pode dicir deste día e que as risas e o bo humor están asegurados.

foto sacada de "La voz de Galicia"

A partir deste fin de semana, tódalas semanas os veciños de Xinzo disfrazaranse a miúdo ata o mércores de cinsa, pero iso xa o iremos contando nas vindeiras semanas.

OFICIOS GALEGOS: O TALABARTEIRO

Un oficio semellante ao zoqueiro e ao albardeiro é este, o de talabarteiro, que o dicionario da Real Academia Galega define como a persoa que fabrica artigos en coiro. Se os artigos que fabricaban os anteriores eran máis específicos, como chancas ou albardas respectivamente, éste, facendo uso dos mesmos aparellos que os anteriores, realiza unha ampla amalgama de artigos en coiro, tanto accesorios para o vestir (guantes e manoplas, cintos, bolsos, carteiras,...) como artigos en coiro útiles para o fogar, como a cinta da roda de afiar, fundas para pandeiretas e para navallas, axendas ou sacas.

www.xunta.es

Se noutrora este oficio era itinerante, na actualidade, os poucos que aínda o desempeñan, na maioría dos casos herdado dos seus maiores, teñen un pequeno establecemento aberto de cara o público, no que están na meirande parte do ano, e, a maiores, venden en distintas feiras e romarías ao longo de todo o territorio nacional.

Que me dis?, soache ver este tipo de comerciantes nas feiras da túa localidade?

Novo destino

POR VIVEIRO

Situado na provincia de Lugo, dentro da comarca da Mariña Occidental, da cal é o seu capital. 

O seu termo municipal está situado na rexión costeira coñecida como A Mariña, ocupando unha superficie de 109,3 km2. Este territorio sitúase no val formado polo río Landro, que estende polo sur desde os piedemontes da serra do Gistral, e que desemboca ao norte na ría de Viveiro, que é unha das rías pertencentes á rexión das Rías Altas, que desembocan ao mar Cantábrico.

Con 15.932 habitantes, Viveiro é o terceiro municipio máis poboado da provincia, por detrás de Lugo e de Monforte de Lemos. Á súa vez, é o termo municipal máis poboado da comarca, así como o centro de influencia dos municipios limítrofes. A poboación concéntrase en tres núcleos principais: Viveiro, Covas e Cillero, aínda que o crecemento urbanístico tende á unificación do tres núcleos.

Os primeiros asentamentos na zona de Viveiro datan da Idade do Ferro, como o testemuñan os numerosos xacementos arqueolóxicos celtas existentes. A partir dos séculos XII e XIII, Viveiro empezou a tomar especial relevancia, coa puxanza da vila medieval.

Viveiro dispón dun variado catálogo patrimonial, no que destacan os seus monumentos históricos de tipo civil e relixioso, o seu patrimonio artístico-cultural e o seu patrimonio natural. Así mesmo, as súas diversas festividades de interese turístico atraen numerosos visitantes á cidade, entre a que destaca a Semana Santa de Viveiro, considerada como Festa de Interese Turístico Internacional, así como Rápaa dás Bestas de Candaoso e a Romaría de Naseiro, estando estas dúas últimas consideradas como Festas de Interese Turístico Nacional.

Cociñando en tempos de frío...

LENTELLAS CON CHOURIZO

Ingredientes:

- Lentellas, 275 gramos

- Chourizo

- Tomate, un grande

- Pemento verde, 1 grande

- Cebola, unha grande

- Allo, unha cabeza pequena

- Laurel, unha folla

- Unha pastilla de Avecrem

- Pementón doce, unha cullerada

- Aceite de oliva, un chorrito

PREPARACIÓN

As Lentellas son unha desas receitas que todos coñecemos, unha das máis tradicionais da gastronomía de todo o país. É a típica receita que comemos en casa desde sempre. Por ese motivo tamén hai moitas receitas diferentes, en cada casa prepáranse con algunha diferenza, con algún ingrediente especial, cunha preparación algo distinta, nunhas prepáranse nunha pota tradicional, noutras cunha pota rápida... 

Partindo desas diferenzas, o resultado é máis ou menos o mesmo, a base da receita non cambia. Nós imos detallarvos a receita de lentellas con chourizo que preparamos en casa desde hai anos, que é a receita que aprendín a preparar en casa dos meus pais. Con esta receita poderán comer uns 4 comensais. 

Imos empregar unha pota das de toda a vida, aínda que se o preferides pódese empregar unha pota rápida, coa que se acelera o proceso de elaboración, persoalmente prefiro o resultado obtido cunha pota tradicional, porque ademais é unha receita que non require tampouco de demasiado tempo de preparación. 

Primeiro imos limpar o tomate, o pemento, a cebola, a cabeza de allos, o loureiro e o chourizo, ao que lle faremos uns pequenos cortes para que solte a súa graxa, e botámolos todos na pota. Engadimos a pastilla de Avecrem (se preferides podedes empregar sal no seu lugar), o pemento doce e un chorrito de aceite de oliva. 

Cubrimos os ingredientes con auga e pomos a lume forte. Mentres imos lavar un pouco as lentellas, que no noso caso gústanos empregar lentellas pardinas, das pequenas, porque ademais de moi saborosas teñen a vantaxe que non perden a pel durante a cocción, polo que quedan enteiras ao final da elaboración. 

Deixamos que a auga da pota comece a ferver e mantemos así durante uns 40-45 minutos, para que todos os ingredientes solten todo o seu sabor. Cando vexamos que o tomate e o pemento hanse pochado ben, pomos a pota a lume lento e imos sacar todos os ingredientes e apartámolos. É o momento de botar as lentellas na pota e tapala, e deixala durante outros 25-30 minutos a lume lento, para que se fagan ben. 

Pasado ese tempo imos probalas para ver se están ben feitas, que non queden duras nin tampouco se nos pasen. Se vemos que están no seu punto, retirámolas do lume e xa as podemos apartar para servir ou ben deixar para quentalas e comelas máis tarde. Se durante a cocción comprobamos que necesitan algo máis de auga, podemos engadirlle a necesaria para que non se nos queden secas e péguense. E se nos quedan con demasiado caldo, podemos deixar máis tempo a lume lento para que o evapore aos poucos. 

Hai quen aos ingredientes principais engádenlle unha cenoria ou algunha pataca, o cal non cambiaría o modo de preparar a receita, pero na nosa opinión non é necesario, xa que despois non nolos comemos. Pero cada un pode empregalos se o crees conveniente. 

DAVID CAL  FIGUEROA

Para todos aqueles que teñen como propósito para o ano novo facer máis exercizo, aquí vos traio a un campeón que ben vos pode servir de inspiración…

David Cal Figueroa é un cangués que non só ten a honra de ser o galego con máis medallas olímpicas, senón que tamén é o deportista con máis medallas na historia do olimpismo español ( en segundo lugar estaría a tenista Arantxa Sánchez Vicario con 4 medallas) : Ouro e prata en Arenas 2004, dúas pratas en Pekín 2008 e prata en Londres 2012.

Competiu en traíñas na modalidade de augas tranquilas e a súa especialidade era traíñas monopraza en distanzas de 500 e 1000 metros.

Como recoñecemento a súa carreira deportiva, foi galardonado en 2015 coa Gran Cruz da Real Orde do Mérito Deportivo. Tamén obtivera a Medalla de Ouro da Real Orde do Mérito Deportivo no 2006 e o Premio Don Felipe de Borbón ó mellor deportista español no ano 2004, ademais de ser finalista do Premio Príncipe de Asturias dos Deportes no 2013.Sen esquecer que foi Campión do Mundo nunha ocasión (2007), quedando entre os tres primeiros noutras catro ocasións, e cinco veces podium do Campionato de Europa.

Na actualidade está retirado desde marzo de 2015 cando anunciou que non participaría nos próximos xogos olímpicos de Brazil 2016.

i
Imagen: vozpopuli.com                                       Imagen:juegos-olímpicos.com

Fontes: wikipedia, ABC.es

OFICIOS GALEGOS: O ALBARDEIRO

Foto de nuovasdalpraina.blogspot.com.es

O  dicionario da Real Academia da Lingua galega define ao albardeiro como a persoa que fai, vende ou arranxa albardas. Falamos por tanto dun oficio ambulante, como tantos, no que o artesán, cargado cos seus aparellos e materiais, trataba de se gañar a vida fabricando os útiles necesarios para o traballo coas bestas, como albardas, albardóns, alforxas, monturas e cabezadas, entre outros.

Para realizar unha albarda precisábase algún tecido, como lona ou lienzo, palla, coiro, ferro, agullas, fío groso, un carrete de cera e unha táboa.

As distintas pezas realizábanse seguindo un molde, que se empregaba para cortar as fundas de coiro.  Unha vez cortadas, cosíanse e enchíanse de palla de centeo ben extendida e recosíanse por baixo. Despois, púñase o arco, que era un armazón de ferro, que se recosía á palla, cubríndoo con  unha pouca palla de novo, que se tapaba con coiro, normalmente de pel de porco, cabalo ou becerro.  Por fin, facíase o estambrado, que consistía en coser á albarda unhas almofadas por diante e por detrás.

Unha albarda tardaba en facerse un ou dous días.

A albarda galega caracterízase por ser máis longa e ter uns brazos por detrás, era levantada por diante, e, normalmente, non levaba ferros, só palla. Era de gran utilidade para o transporte de olas.

Que me dicides, coñecedes a algún albardeiro?

De viaxe preto de casa...

NA RIBEIRA SACRA

A Ribeira Sacra comprende as terras bañadas polos ríos Sil e Miño na zona do interior de Galicia na que se unen os dous ríos. Nos últimos quilómetros antes de desembocar no Miño, á altura da aldea de Vos Peares, o Sil flúe na fronteira entre as provincias de Lugo e Ourense ao longo dun profundo canón, creando deste xeito unha paisaxe impresionante e pouca común, sinal de identidade deste territorio

Nestas paraxes, en moitos puntos bucólicos, noutros agrestes, establecéronse nos comezos do cristianismo monxes e eremitas para practicar a vida ascética. Estes asentamentos deron lugar, co paso do tempo, a florecentes conventos que irradiaron arte, cultura e progreso material a toda Galicia. De aí o nome Ribeira Sacra, do que existe constancia escrita desde o século XII.

O mosteiro máis importante é o de Santo Estevo de Ribas de Sil, un centro de poder non só relixioso, xa que o seu abade foi durante séculos o encargado de impartir xustiza e nomear escribanos e oficiais de aduana.

Como herdanza dos últimos 1.500 anos, esta parte de Galicia conta cun valioso patrimonio, no que non faltan castelos, igrexas, pazos ou pontes. A súa riqueza histórica complétase con restos arqueolóxicos pertencentes á Idade do Bronce e á Idade do Hierro, así como outros que dan fe da presenza das lexións neste punto do extremo occidental do Imperio Romano.

O relevo da Ribeira Sacra componse de altiplanos e montes suavizados pola erosión, que deixan paso, de forma abrupta, á canle do Sil. O resultado é un canón, formado fai millóns de anos, que nalgúns puntos consegue unha profundidade de 500 m. Debido á construción de varios encoros, o río é navegable nun tramo de 40 km. Os cruceiros en catamarán, un dos atractivos turísticos da zona, permiten gozar dos recunchos máis recolleitos, inaccesibles doutro xeito pola dificultade do terreo. Nas alturas do canón abundan os miradoiros naturais colgados sobre o río, atalaias ideais para a contemplación dunha paisaxe de inusual beleza.

A vexetación da ribeira componse de carballos, castiñeiros, bidueiros e alisos, ademais de xestas, toxos e codesos. O paso das estacións transforma as cores da terra ao ritmo que marca a Natureza. Entre os cultivos destacan os viñedos, dispostos en bancales, ás veces acompañados de cipreses. Os viños da comarca, complemento perfecto para unha apreciada gastronomía, comercialízanse baixo a denominación de orixe Ribeira Sacra.

A particular orografía destas paraxes convérteos nunha contorna privilexiada para a práctica de todo tipo de actividades ao aire libre. Tampouco hai que esquecer a proximidade da estación de esquí de Cabeza de Manzaneda. Para os espíritos menos atrevidos, existe un variado repertorio de festas tradicionais e eventos culturais, ás veces celebrados en castelos e claustros. 

Pescado de Xaneiro

BACALLAO Á GALEGA

INGREDIENTES

• Dous trozos de lomo de bacallao
• Dúas patacas grandes
• 6 dentes de allo
• Aceite
• Pementón doce e picante
• 1 guindilla
• Sal

ELABORACIÓN 

Desalamos o bacallao durante 48 horas (os lomos serán grosos) e a auga cambiáse cada 8 horas.

Pelamos as patacas e as cortamos en rodaxas dun centímetro.

Pómolas a ferver cun pouco de sal nunha pota de base ancha e con abundante auga.

Cando leven cocendo uns 7-8 minutos pomos na pota o bacallao coa pel cara arriba e rematamos fervendo as patacas (9 minutos máis).

Mentres nunha tixola fritimos os dentes de allo no aceite coa guindilla (antes os cortamos en láminas) e deixamos que se doren.

Colócase unha base de patacas,por enriba o lomo de bacallao e botamos a salsa por riba.

JULIO IGLESIAS PUGA

 JULIO IGLESIAS PUGA

Desta volta vouvos a falar dun galego que todos coñecemos

Pero por outros motivos alleos ós verdadeiramente importantes.

Sí, este home é o pai de Julio Iglesias, o famoso “papuchi” pero de non ser polo seu fillo, este home tamén merece ser coñecido e admirado por outros motivos ben distintos.

Julio Iglesias Puga, nado en Ourense o 26 de xullo de 1915 e morto en Madrid o 19 de decembro de 2005, foi un xinecólogo galego. Ó inicio da súa carreira profesional, foi un dos xinecólogos máis novos da Seguridade Social e dos primeiros en estudar o parto sen dor. Foi un dos creadores dunha clínica chamada Maternidade, en Madrid, onde foi xefe do departamento de esterelidade, infertilidade e planificación familiar. Loitou porque non houbese diferenzas nos partos entre “ricas” e “pobres” e porque todas estiveran o máis a gusto posible, por iso as habitacións contaban con camas cómodas e baños propios sen necesidade de pagar por iso. Falar de cousas así, a estas alturas parece moi evidente pero os comenzos son sempre difíciles e alguén  ten que ser o pioneiro…

Có tempo, e debido a popularidade do seu fillo, deixou de ser o Doutor Iglesias para se convertir en “Papuchi”, o pai de Julio Iglesias e avó de Enrique Iglesias…"Raro, raro,raro"

Ser pai de quen foi non só lle trouxo música e concertos, precisamente por iso, foi secuestrado pola banda terrorista ETA, que o retivo 21 días en Zaragoza, ata que a policía o ceibou o 19 de xaneiro de 1982. a raíz deste percance, mudou para Miami, nos Estados Unidos.

Nos últimos anos, e despois de casar en segundas nupcias cunha dona ben máis nova e despois de ser pai por inseminación artificial, viviú entre Miami e Madrid, onde era unha figura coñecida pola prensa rosa debido a súa simpatía e espontaneidade. Por isto último e por todo o anterior, moitas gracias Doutor Iglesias.

Fontes: wikipedia

AS TÉMPORAS

Coa chegada do novo ano, todos nos preguntamos como será o ano que ven por diante, se teremos traballo, se teremos saúde, se todo irá ben, que sexa mellor que o pasado, ou igual, e tamén sempre estamos mirando como será o tempo.

Somos moitos os que miramos para o ceo antes de saír a rúa ou antes de planexar unhas vacacións, así que imos falar hoxe das témporas que tanto se usaban antigamente.

As témporas, na Igrexa Católica son breves ciclos litúrxicos correspondentes ao final e inicio das catro estacións do ano, consagrados especialmente á plegaria e á penitencia.   Ao principio as témporas era unha maneira de dedicar un tempo para dar grazas a Deus polos beneficios recibidos da terra e a pedirlle a súa bendición sobre as sembras para que produxeran colleitas abundantes.

Ao principio as témporas supuñan actos penitenciais colectivos con xexunos completos como un medio para purificar o espírito e para ofrecer a Deus o culto confiado da Igrexa do modo mais sinceiro.

A institución cristiá das témporas aparece en Roma, que reemplazaron os festexos pagáns das feiras da colleita, feiras da vendima e feiras da sembra. E segundo outra oponión, foi o papa Siricio quen buscaba a moderación, e as impuxo coa finalidade de opoñerse aos ataques de Joyiniano contra o xexuno e de librar ao pobo do xexuno continuo que pretendían introducir algúns.

A semellanza das festas agrícolas pagáns, ao principio as témporas non correspondían a unha semana  determinada  dentro  do  ciclo  litúrxico  senón  que  se  celebraban  independentemente, conforme ao curso natural das colleitas e das sembras, variables segundo a rexión. As témporas mais antigas son as de setembro, decembro e as que se chamaban do cuarto mes e despois témporas de Pentecostés por celebrarse durante a oitava desta festividade.

Coas témporas podemos facer a predición meteorolóxica

Cálculo das témporas  

No norte de España empregáronse as témporas para tratar de predecir o tempo que fará en cada

unha das estacións seguintes ás témporas correspondentes.

A pesar de que os días de témporas son os mesmos en todos os lugares, a interpretación que se faga difire duns lugares aos outros.

Para a predición meterorolóxica, cálculanse as témporas seguindo este patrón:

•    Témporas de Primaveira (ou Primeiras): Son o mércores, venres e sábado da  segunda semana de Coresma.

•    Témporas de Verán (ou Segundas): Son o mércores, venres e sábado da primeira semana despois de Pentecostés.

•    Témporas de Outono (ou Terceiras): Son o mércores, venres e sábado seguintes ao 14 de setembro, día da Exaltación da Santa Cruz. Se este día cae en mércores, entón as témporas serán o mércoes, venres e sábado da semana seguinte.

•    Témporas de Inverno (ou Cuartas): Son o mércores, venres e sábado seguintes ao 13 de decembro, día de Santa Lucía. Se este día cae en mércores, entón as témporas serán o mércores, venres e sábado da semana seguinte.

  

   Observación e predición 

Para   a   predicción   meteorolóxica,   deberemos   observar   o   tempo   que   fai   nas   témporas correspondentes. Debe terse en conta ademais da choiva ou sol, a dirección do vento, o encapotamento do ceo e tamén poden terse en conta fenómenos fenolóxicos (é dicir, aqueles que afectan a animais e prantas segundo o tempo meteorolóxico). A partir de aquí, a predición faise de diferente maneira segundo as zonas. Os dous métodos de predicción mais habituais son:

1.- Basada no vento: A estación seguinte as témporas terá como vento predominante aquel que fora o predominante durante as súas témporas. Dependendo do efecto que o vento predominante teña en cada zona, ese será o tempo que fará durante a estación, de maneira xeral. 

2.- Baseada na observación independente de cada día de témporas: Segundo este sistema, observaremos o tempo que fai en cada día de témporas. Cada mes da estación seguinte terá o mesmo tempo que cada un dos días de témporas respectivos.

A pesar de que é un método baseado na superstición, trátase dun método popular que tíña gran importancia no campo.

A diferencia de outros métodos populares as témporas son fixadas cada ano segundo o calendario lunar, e empréganse as referencias relixiosas para facilitar o seu cálculo.