POR RIBADEO

O pobo formouse a partir dun núcleo primitivo nas dársenas de Porcillán e Cabanela, na beira da ría, para posteriormente ir crecendo cara arriba. Tivo unha muralla, de carácter máis fiscal que defensivo, da que aínda se conservan algúns restos. Xunto a Viveiro e Mondoñedo, foi un do tres fenómenos urbanos medievais da antiga provincia de Mondoñedo, recibindo xa de mans de Fernando III Carta Poboa fundacional que lle atribuía, entre outros privilexios, o de convocar un mercado semanal, o cal aínda se segue realizando. Pasou de vila de realengo a propiedade do cabaleiro francés Pierre de Villeines por virtude do dadivoso Enrique de Trastámara en pago dos seus servizos , e de aí por distintas sucesións o Condado de Ribadeo recalou definitivamente na Casa de Alba. Coincidiu o seu apoxeo como Vila co do seu porto, sendo cabeza do comercio do Cantábrico cos países bálticos, a través do porto de Riga en concreto, de onde se importaba augardente en exclusividade, e que por tal motivo terminou sendo coñecido como kúmel de Ribadeo, até a súa decadencia pola competencia doutros portos como o de Xixón a mediados do século XIX.

O escudo da vila , de orixe medieval, fórmano unhas ondas de mar sobre as cales se atopan unha chave de ouro en posición inclinada e unha estrela de prata. A chave simboliza a súa condición de entrada a Galicia, e a estrela a súa situación setentrional. Até finais do século XVII o escudo carecía de estrela e a chave atopábase en posición vertical. Así pode verse na capela da Virxe do Camiño, en pedra de 1699, tempo no que o xa era antigo.

Destaca no pobo a "Torre do Moreno". Trátase da casa dos irmáns Moreno, construída en 1905. De estilo ecléctico, a súa ornamentación lembra ao modernismo na súa fachada e ao neoclásico no seu parte posterior. Construído con estrutura mixta que combina o formigón e o aceiro creando unha construción singular. Tamén conta con varias capelas, unha igrexa parroquial advocada a Santa María do Campo, vestixio do antigo convento franciscano xa desaparecido, e algunhas casas blasonadas na parte vella.

Na metade occidental da súa costa cantábrica conta con varias praias, pequenas e acantiladas, entre as cales se atopa a praia das Catedrais, (chamada orixinalmente Augas Santas), lugar de gran afluencia turística e que debe o seu nome actual ás formas esculpidas pola erosión mariña no cantil.

A praia das Catedrais é o nome turístico da Praia de Augas Santas , situada no municipio galego de Ribadeo (parroquia da Devesa), na costa da provincia de Lugo, España, sobre o mar Cantábrico. Está a un dez quilómetros ao oeste da localidade de Ribadeo. É coñecida por este nome debido á aparencia dos seus cantiis. Está declarada Monumento natural pola Consellería de Medio Ambiente da Xunta de Galicia.

O característico da praia son os arcos e as covas, só apreciables a pé de praia durante a bajamar. Durante a pleamar a praia é relativamente pequena, de fina area e segue sendo adecuada para o baño. É interesante ver a praia coa marea alta percorrendo a parte superior dos cantiis en dirección oeste-este cara a a praia de Esteiro e vela con marea baixa sobre a area da praia.

Durante a marea baixa pode accederse a un longo areal delimitado por unha parede rochosa de lousa e esquisto erosionada en formas caprichosas: arcos de máis de trinta metros de altura que lembran a arbotantes dunha catedral, grutas de decenas de metros, corredores de area entre bloques de roca e outras curiosidades. Coas "mareas vivas" nas que as mareas baixan máis e soben máis que as mareas normais incluso se pode acceder ás praias veciñas pola area, aínda que iso si se debe ter precaución e volver antes de que comece a subir a marea xa que o nivel do mar sobe rapidamente posto que se trata dun tramo de costa practicamente horizontal pertencente á Rasa Cantábrica. A praia ten este relevo debido ao efecto da erosión do vento e da auga salgada.

Contiguo ao aparcadoiro da praia pódense atopar dous miradoiros desde onde se pode contemplar na súa totalidade unhas magníficas vistas da Mariña Lucense.

Pódese acceder a ela mediante a estrada N-634 e por ferrocarril, a través dos apeadeiros de Esteiro e Reinante (Renfe-FEVE).